У 25-ы раз у першую нядзелю жніўня работнікі Беларускай чыгункі адзначаць сваё прафесійнае свята. Часткай гэтага вялікага шматтысячнага калектыву з'яўляецца і пара Ірыны і Уладзіміра Бугрымавых, якія ў агульнай складанасці працуюць на чыгунцы без малога 60 гадоў.
Як прызнаюцца нашы героі, большая частка жыцця ў іх звязана з чыгункай. А бо хто ведаў, што лёс зробіць такі паварот і яны пойдуць па нялёгкім шляху чыгуначнікаў. Але часам так атрымліваецца, што не мы выбіраем прафесію, а яна прыцягвае нас. Менавіта так выйшла ў Бугрымавых.
- Ніколі нават і ў думках не было пайсці працаваць на чыгунку, - дзеліцца Ірына Аляксандраўна. - Да таго ж у нашай сям'і ніхто не быў звязаны з чыгуначным транспартам, бацькі былі простымі рабочымі. Пасля школы я паступіла ў Чачэрскае ПТВ №186 вучыцца на лабаранта хіміка-бактэрыялагічнага аналізу - мне заўсёды падабалася хімія. Першым рабочым месцам стаў Буда-Кашалёўскі хлебапрыёмных пункт, дзе я паўтара года была лабарантам. І хто ведае, як бы склалася маё далейшае жыццё, калі б у яе не ўмяшаўся выпадак. З дэкрэтнага адпачынку выйшла жанчына, якую я часова замяняла, трэба было шукаць іншую працу. Мне прапанавалі паспрабаваць сябе на чыгунцы прыемасдатчыкам грузу і багажу. І я вырашылася на гэтак радыкальныя перамены, пра што ніколькі не шкадую. І тое, што чыгунцы прысвяціла без малога 31 год, кажа само за сябе. Не схаваю, першы час прыходзілася нялёгка. Але я ўпартая. З часам я дамаглася нядрэнных вынікаў і зразумела, што знаходжуся на сваім месцы.
Доўгія гады Ірына Бугрымава працуе агентам камерцыйным па транспартным абслугоўванні. У коле яе абавязкаў выкананне комплексу паслуг па транспартным абслугоўванні грузаадправіцеляў і грузаатрымальнікаў чыгуначнага транспарту, афармленне першасных дакументаў, кантроль за ходам пагрузачна-выгрузных работ. Яе праца патрабуе не толькі ўважлівасці і дакладнасці, але і ўменні знаходзіць агульную мову з кліентамі, што вельмі важна. Па прызнанні жанчыны, яна настолькі ўцягнулася ў працу, што ўсё ўжо робіць на аўтамаце, а кожны яе дзень па-свойму цікавы: розныя грузы, зносіны з рознымі людзьмі, а яшчэ ўвесь час чаму-то вучышся.
Трэба сказаць, што са сталёвымі магістралямі ў Ірыны Аляксандраўны звязана не толькі праца, але і асабістае жыццё. Бо менавіта тут лёс звёў яе з будучым мужам. І вось ужо амаль 30 гадоў яны ідуць па жыцці разам.
Уладзімір Іванавіч родам з Губіч. Пасля службы ў войску каля двух гадоў працаваў на Поўначы, а калі з'явілася магчымасць уладкавацца на чыгуначную станцыю складальнікам цягнікоў, вырашыўпаспрабаваць сябе ў новай ролі і ўжо 29 гадоў не зварочвае з абранага шляху.
Як кажа чыгуначнік, яго праца патрабуе вялікай фізічнай нагрузкі і загартоўкі, бо працаваць даводзіцца на свежым паветры ў любое надвор'е. Кожная працоўная змена складальніка цягнікоў пачынаецца з праходжання інструктажоў, праверкі радыёстанцыі, а потым ідзе замацаванне рухомага саставу на станцыйных шляхах. Толькі ўявіце сабе, што за дзень мужчыну прыходзіцца праходзіць парадку 10-15 кіламетраў, пры гэтым трэба насіць тармазной башмак, вага якога 8 кілаграмаў. У яго абавязкі ўваходзіць разам з машыністам цеплавоза выкананне падачы як гружаных, так і парожніх вагонаў, фарміраванне цягнікоў і дастаўка іх на станцыі Уза, Касцюкоўка, Лазурная, Гомель, Жлобін.
Укладальнік працуе ў цеснай звязцы з дзяжурным па станцыі і агентам камерцыйным па транспартным абслугоўванні. Непасрэдна з імі ён фармуе, расфарміроўвае рухомы састаў, падтрымлівае сувязь па пераноснай радыёстанцыі, забяспечваючы бяспеку руху і захаванасць які перавозіцца грузу. На перагонах Уладзімір Бугрымаў выконвае і функцыі памочніка машыніста, для чаго прайшоў навучанне на спецыяльных курсах.
- На мой погляд, складальнік цягнікоў павінен валодаць такой важнай якасцю, як уменне пралічваць дзеянні на некалькі крокаў наперад. Ведаць, як лепш паскорыць працэс працы. Вядома ж, без трываласці і добрай фізічнай формы таксама не абысціся. Акрамя таго, як і ў любой справе, неабходныя адказнасць, уважлівасць і добрасумленнасць, - адзначае чыгуначнік. - За гады працы ў нас склалася сапраўдная каманда прафесіяналаў, майстроў сваёй справы. Паверце, зыходзячы з майго досведу, большасць з тых, хто прыходзіць на чыгунку, застаюцца вернымі абранаму шляху.
Адзначу, што за поспехі ў працы Уладзімір Бугрымаў быў узнагароджаны Ганаровай граматай ад кіраўніцтва Гомельскага аддзялення Беларускай чыгункі.
Дарэчы, з нядаўняга часу з Уладзімірам Іванавічам працуе і яго пляменнік Вячаслаў, які змяніў працу ў лясной галіны на нялёгкая праца складальніка цягнікоў.
Па словах нашых герояў, Дзень чыгуначніка для іх стаў сямейным святам, які яны штогод адзначаюць у вузкім хатнім крузе.
Да спіса