Трохі сярод нас знойдзецца тых, хто з выбарам будучай
прафесіі вызначыўся ўжо ў дзяцінстве. Наш сённяшні герой з ліку тых, хто цвёрда
ведаў, што будзе прыносіць людзям карысць.
Таму Рашыд Муртазін абраў для сябе адну з самых
запатрабаваных і гуманных прафесій, яго пакліканнем стала дапамога людзям.
Маёй сустрэчы з Рашыдам Фарвазовічам папярэднічала завочнае
знаёмства. Так, адна знаёмая адклікалася аб ім не толькі як аб выдатным адмыслоўцу,
добрасумленна выконвае свае медыцынскiя абавязкі, але і як аб выдатным і чуйным чалавеку. Маю
ўпэўненасць у неабходнасці сустрэчы з ім толькі ўмацаваў візіт у рэдакцыю дзвюх
жанчын, якім давялося праходзіць лячэнне ў тэрапеўтычным аддзяленні Уваравіцкай
участковай бальніцы, загадчыкам якога і з'яўляецца Рашыд Муртазін.
Будакашалеўшчына для
нашага героя стала па-сапраўднаму другім домам, бо тут ён жыве і працуе без
малога 19 гадоў. А нарадзіўся і вырас Рашыд Муртазін ў далёкім Казахстане, у
Карагандзе. Яго бацька прайшоў Вялікую Айчынную вайну, потым служыў у памежных
войсках на савецка-турэцкай мяжы. Бацькі сустрэліся і пажаніліся ў 50-х гадах
мінулага стагоддзя.
- Цяга да медыцыны ў мяне праявілася з ранніх гадоў, - дзеліцца
Рашыд Фарвазовiч. -
Пасля школы паступіў у Карагандзінскі медыцынскі інстытут. Працоўны шлях
тэрапеўта пачаў у 1977 годзе, спачатку быў інтэрнам, потым галоўным урачом
участковай бальніцы, пасля чаго вярнуўся ў Караганду, дзе прапрацаваў да 2000.
Я набыў вялікі вопыт і змог пераканацца, што з выбарам прафесіі не памыліўся.
Магчыма, і далей бы ён будаваў сваю цалкам паспяховую
медычную кар'еру і рухаўся па службовай лесвіцы, калі б у яго жыццё, як і ў
лёсы шматлікіх яго рускамоўных землякоў, не ўмяшаліся падзеі, якія адбываліся
на той час у краіне. Эканамічны крызіс закрануў большай часткі насельніцтва
Казахстана. І Рашыд Фарвазовiч
вырашыў крута змяніць сваё жыццё.
На пытанне аб тым, чаму выбар выпаў на Беларусь, мужчына, не
задумваючыся, адказаў, што адправіцца ў нашу краіну яму параіла знаёмая
беларуска. Узважыўшы ўсе «за» і «супраць», ён прыехаў на Будакашалеўшчыну.
- Спачатку паехаў адзін, без сям'і, каб паглядзець, як тут
ідуць справы. І ведаеце, убачанае мяне прыемна здзівіла. У той час раён актыўна
будаваўся і развіваўся. Прыгожая прырода, наяўнасць працы і жылля замест
нявызначанасці і разрухі сталі галоўным матывам для пераезду, - распавядае
лекар. - З 2000 года мая сям'я асталявалася ў Уваравічах. Тут выраслі і пайшлі
ў самастойнае жыццё сыны, зараз яны жывуць у Гомелі і займаюцца сваёй справай.
Я шчаслівы дзядуля, у мяне падрастаюць дзве выдатныя ўнучкі, побач са мной мая
верная спадарожніца жыцця, жонка Флюра Васiмаўна. У 2008 годзе ў Беларусь прыехалі і мае бацькі, якія цяпер
жывуць са мной побач. Любімая сям'я і праца робяць мяне па-сапраўднаму
шчаслівым чалавекам.
Амаль за 19 гадоў, пражытых у Уваравічах, Рашыд Фарвазович
так зрадніўся з мясцовым насельніцтвам, што ў ім практычна нічога не выдае
казаха.
- Мяне заўсёды атачалі добрыя людзі, побач са мной працуюць
сапраўдныя прафесіяналы, у аддзяленні дружны і згуртаваны калектыў. Калі ты
ведаеш, што ёсць на каго спадзявацца і даверыць адказную працу, дзеля гэтага і
варта працаваць і цалкам аддаваць сябе сваёй прафесіі, - адзначае мужчына. - За
гады працы змог пераканацца, што часам пацыентаў трэба лячыць не толькі
медыкаментамі, але і добрым словам, дзе-та падбадзёрыць, пажартаваць, усяліць
веру і надзею, тады яны хутчэй ідуць на папраўку.
Гледзячы на нашага героя, я разумею, што менавіта такім -
добрым, сумленным, умелым суперажываць і спачуваць, гатовым прыйсці на дапамогу
ў любы час, ахвяраваць сабой і сваімі інтарэсамі - і павінен быць сапраўдны
лекар.
Вольга Чарнякова
фота аўтара